Yetersiz Kalanımla
Sözcükler yazılmakla bitecek gibi değil
Biliyorum hiç dinmeyecek bu acı
Tenimin acemi atlarıdır onlar
Yoncaların dilsiz arıları,
Acıyıp duracak gün boyu gözlerimin içi,
Baktığım her şey kanadığım yerdir
Sözcükler yetmeyecek
Yazılmayanlarımla yaşayıp gideceğim,
Sular durmadan yatağını dağıtırken
Yerleşik bir mevsime çiçek açmış ağaçlar gibi
Rüzgarımla konuşarak,
Rengin ve kokunun izini sürerek
Evlerden bir gün çıkıp gideceğim,
Sokakları tutan köşe taşları yok artık
Betonun ve demirin egemenliği var
Ormanın uğultusunu yaşatan
Ahşap tavanlı evlerde kalan çocukluğum
Sırtı terli koşturuyor yollarda,
Bir dal kırılsa, bir kırlangıç geçse gökyüzünden
Alıp gidiyor gövdemin bir yanını,
Dilimin susuzluğu geçmiyor
Islak çakılların üzerinden akanımla,
Merdivenleri gövdesine gömülü evlerin
Pencerelerinde,
Kaç yıl geçirdim rüzgarım kanatsızdı
Çalıyorum ahşap kapılarımı,
Kimseler yok, boşlukta yüzüm
Öyle acı veriyor
Sözcüklere dökerek yazılacak gibi değil.
Asım Öztürk
26 Nisan 2021 Pazartesi | 318 Görüntülenme
İlgili Kategori: Şiir
